Warszawa

Kiedy patrzysz na Warszawę z góry, masz wrażenie, że miasto oddycha. Wszystko wygląda inaczej – ulice przestają być tylko trasami, a zamieniają się w nitki, które łączą miejsca pełne historii. Wisła przecina to wszystko jak leniwa wstążka, spokojna i cicha, choć w jej nurcie słychać wspomnienia. W centrum widzisz Pałac Kultury. Trochę dumny, trochę zagubiony wśród tych wszystkich nowoczesnych szklanych wieżowców. Wygląda, jakby pamiętał wszystko – czasy, kiedy wokół niego była tylko pustka, i te, gdy miasto zaczęło rosnąć w górę. Na prawo rozciąga się zieleń Łazienek. Z tej wysokości drzewa wyglądają jak miękki dywan, w który chciałoby się zanurzyć. Dalej widać Pole Mokotowskie, trochę dzikie, trochę uporządkowane, ale zawsze pełne życia. A jeszcze dalej, na horyzoncie, ceglany kolor Pragi przypomina, że Warszawa ma różne twarze. Mosty spinają miasto jak klamry. Z góry wydają się takie delikatne, niemal kruche, choć niosą na sobie ciężar codzienności tysięcy ludzi. Nocą, kiedy zapalają się światła, cały ten obraz zmienia się w coś magicznego – migoczące punkty, jakby miasto samo chciało opowiedzieć swoją historię. Warszawa z lotu ptaka to nie tylko widok. To uczucie, że miasto nie jest jedynie miejscem, ale czymś więcej. W każdej ulicy, w każdym zakamarku kryje się opowieść. Z tej perspektywy wszystko wydaje się takie spójne, choć z bliska bywa chaotyczne. Może dlatego tak trudno oderwać wzrok.